วาสนาเป็นของที่สั่งสมมาแต่ปางก่อน ใครเคยทำบุญไว้มากๆ แต่ปางก่อน ก็จะกลายมาเป็นวาสนาที่บ่งบอกให้เห็นในปัจจุบันชาติ เกิดมาได้รับสถานะต่างๆ ทั้งหลาย ที่แตกต่างกันออกไป เป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่มนุษย์ที่มีวาสนามามาก ก็จะเป็นมนุษย์ชั้นสูง ซึ่งความสูง ความเป็นกลาง หรือความต่ำ เป็นเพราะวาสนา ที่ว่าจะมาอิจฉา วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไรในปัจจุบันนี่ ก็จะผิดไปจากความเป็นจริง ดังนั้นใครที่ได้ตำแหน่ง ที่เรียกว่ามียศ (เกียรติ) บางคนเขาเรียกว่าเกียรติยศ บางคนมีคนนับหน้าถือตา บางคนถึงจะมีเกียรติยศ แต่การนับหน้าถือตาของผู้อื่นก็ไม่เท่ากันอีก ความไม่เท่าทั้งหลายนี่แหละคือบารมี หรือวาสนา

...

ป่วยการที่เราจะไปนั่งอิจฉา ริษยา หรือสงสัยในบารมีของคนอื่น คนนี้ไม่น่ามีบารมีมาก คนนี้น่าจะมีบารมี ถ้าจะไปคิดอยู่อย่างนั้นเสียเวลาเปล่า จะไปนั่งอิจฉาริษยาเขาเหล่านั้น...ไม่ได้ หน้าที่ของเราคือ เราต้องสร้างบารมีที่ยิ่งขึ้นไป ต้องสร้างบุญ สร้างความดี นั่นแหละคือลักษณะของบารมี ทานบ้าง ศีลบาง เมตตาบ้าง อุเบกขาบ้าง เนกขัมมะ (บารมีออกบวช บารมีปรารถนาพ้นทุกข์ บารมีที่จะนิพพาน) สัจจะบ้าง พูดคำไหนคำนั้น (หมายถึงสิ่งที่จะทำดี พูดคำตรง) อธิษฐานบารมี อธิษฐานในสิ่งที่ประเสริฐกับเขาบ้าง (มีคนที่เกิดมาไม่ได้อธิษฐานบารมี เขาก็จะภาคภูมิใจอยู่แต่กับปัจจุบันของอย่างนั้นแหละ บอกอธิษฐานลมๆ แล้งๆ เพ้อฝัน เลื่อนลอย เนี่ย...ให้มืดให้บอดให้เข้าใจบารมีไขว้เขวไปเสีย เขาเรียกว่าวาสนาน้อย

...

ปัญญาบารมี...บารมีที่เรียกว่าเป็นความรู้ (ปัญญาคือความรู้) ความรู้ของเขาน้อย รู้ความจริงน้อยกว่าคนอื่นเขา สิ่งที่มันมีก็ให้เชื่อเสียว่าไม่มี...สิ่งที่ไม่มีก็เข้าใจว่ามันมี นี่แหละพวกปัญญาบารมีน้อย เรียกว่าวาสนาน้อยก็ไม่ผิด ไปเอาจริงเอาจังกับที่ไม่ใช่ ที่ใช่กลับไม่เอาจริงเอาจัง ที่ธรรมะบอกว่า...ของจริงๆ ทำกันเล่นๆ ส่วนของเล่นทำกันเป็นจริง บารมีทั้งหลายของจริง อย่าทำกันเล่นๆ แล้วจะกระทำได้คือในโอกาสที่เป็นมนุษย์ การเป็นมนุษย์ก็เพื่อให้เรามาสร้างบารมี สร้างความดี อย่าคิดว่ามาทำอย่างอื่น อย่าไปนิ่งดูดาย เห็นคนอื่นเขาทำความดี แล้วตัวเองไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แล้วก็จะไปนั่งอิจฉาเขาในชาติต่อๆ ไปนั่นแหละ ...

บรรยายธรรมเมื่อวันที่ ๒๘ กรกฏาคม พ.ศ. ๒๕๖๒