เมื่อประมาณต้นปีจอ พ.ศ.  ๒๕๓๗  วันอาทิตย์ที่ ๑๓ ขึ้น ๓ ค่ำ เดือน ๓ ก่อนวันมาฆบูชาเล็กน้อย มีชายผู้หนึ่งหายไปจากสังคมผู้คนอย่างลึกลับ

รูปพรรณสัณฐาน : สูงโปร่ง สันทัด ๑๗๖ ซ.ม.

ผิวเนื้อ : ดำ-แดง-เหลือง (เปลี่ยนสีได้) ผมหยักโศก

อายุ : ประมาณกลางคน

อุปนิสัย : ใจเย็นบางที-ใจดีบางวัน สุภาพอ่อนโยน

สถานะ : ตรวจสอบข้อมูลทางโลก ไม่มีเรือน-ไม่มีลูก

อาชีพ : ได้ยินแว่วๆ  ว่าเคยเป็นครูสอนกฏหมายอยู่ กทม.
 

>>> "อ๊อ ! ฉันรู้จัก...ฉันรู้เรื่องดี" (เสียงหญิงวัยหกสิบต้นๆ อุทาน) "ท่านบวชเป็นพระไปแล้ว นู๊น! วัดบ้านแก้งเหนือ อำเภอเขมราฐ อุบลราชธานี" 

ทำไมยายรู้ดีล่ะ ? (เสียงชายคนหนึ่งถาม)
>>> "ฉันเป็นแม่ท่าน ที่อุตรดิตถ์ท่านชวนฉันไปคนเดียว"

ทำไมท่านถึงบวชล่ะยาย ?
>>> "ฉันไม่รู้ ท่านไม่เคยระแคะระคาย ไม่มีวี่แววด้วยซ้ำ อยู่ๆ ก็มาชวนไปอุบลฯแถมยังพูดอีกว่า ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร"
>>> "ยายยังอิดเอื้อนว่า ทำไมต้องไปบวชไกลๆ บวชแถวนี้ก็ได้ พวกญาติพี่น้องจะได้มาร่วมอนุโมทนาด้วย" ท่านไม่พูดอะไร เงียบ ! ยายรู้นิสัยท่านดี จึงไม่เซ้าซี้
>>> "แล้วจะไปเมื่อไร ?"
>>> พรุ่งนี้ !
>>> "บวชเสร็จตอนบ่ายสองโมง ยายก็รีบกลับอุตรดิตถ์เย็นนั้นแหละ"

พวกผมไม่รู้เรื่อง นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็กลายเป็นพระไปแล้ว
"แล้วท่านจะสึกเมื่อไหร่ไม่รู้  คุณยายถามได้มั๊ย ?"

>>> "เออ ! ยายไม่ได้ถาม แต่ท่านบอกว่าสร้อยทองนั้นยกให้ยาย ส่วนเสื้อผ้าและสิ่งของทั้งหลายให้นำไปแจกจ่ายให้ด้วย ไม่ต้องเก็บไว้ ... ยายฟังก็ยังงงๆ อยู่"

"บวชจริงๆ เหรอ" ชายกลุ่มนั้นอุทาน ทำท่านมึนๆ งงๆ แล้วก็พากันกลับไปแบบเงียบๆ ท่านคงหาที่พึ่งได้แล้ว

"ปล่อยท่านไปเถ๊อะ"