เคยไปที่วัดบ้านตาด แต่ไม่พบองค์ท่าน เคยไปสวนแสงธรรม เพื่อจะกราบท่าน แต่ท่านกำลังแสดงธรรมอยู่ จึงนั่งฟังธรรมอยู่ด้านนอก คิดว่าท่านแสดงเสร็จจะเข้าไปกราบปรากฎว่านั่งฟังได้ประมาณ ๑๕ นาทีฝนตก ท่านหยุดเทศน์ คนหลบฝนเต็มศาลา ในที่สุดก็เลยไม่ได้กราบท่าน

...

แต่ว่าในนิมิตนั้น ได้พบกับท่านเป็นระยะๆ หลายครั้งอยู่ ครั้งหนึ่งท่านไปหาที่สำนักวัดปากล้วย ไปถึงกุฏิปั๊บ! ท่านนั่งเลย นิมนต์ท่านให้นั่งตามที่จัดให้ ท่านบอกไม่เป็นไร ท่านเมตต เรียบง่ายมาก แล้วทนก็ปรารภรรรมหลายๆ เรื่อง แล้วท่านก็กลับ เป็นอย่งนี้หลายครั้งอยู่ มีหนหนึ่งที่ปรากฏในนิมิต ก่อนท่านมรณภาพเล็กน้อย อยู่ๆ ท่านก็ปรากฎในกระเอวเรา มือทั้งสอง ท่นกอดคอเราไว้ มองที่ใบหน้าท่านยิ้มสวยงาม ปากอมหมากอยู่ด้วย ในจิตคิดว่าทำไมมาให้เราอุ้ม เหมือนอุ้มเด็กเล เมื่อมองไปที่เท้าข้างที่ยื่นไปข้างหน้า เห็นผ้าพันแผล จึงทราบว่าเท้าเจ็บเดินไม่ได้

...

อุ้มท่านเพื่อจะนำไปกุฏิ ถึงกุฏิหลังเล็กๆ คิดในใจว่า ... ทำไมให้ท่านอยู่หลังเล็กๆ ท่านเมตตาโลกไว้ตั้งมากมาย น่าจะสร้างถวายท่านให้สบายบ้าง ทันใดมีพระรูปหนึ่งเดินเข้มาบอกว่า ให้นำท่านไปที่หลังโน๊น เรามองตามที่ท่านชี้ให้ดู เฮ้อ! หลังนี้แหล่ะ จึงจะเหมาะสมสำหรับท่าน ส่งท่านแล้วเราก็กลับ

...

หลังจากนิมิตแล้ว จึงได้เล่าให้ญาติธรรมฟัง โยมผู้หนึ่งทราบข่าวมาว่า "หลวงตาป่วยอยู่โรงพยาบาล เป็นแผลที่เท้า เดินไม่ได้" ซึ่งตรงกับนิมิตเช่นกัน เราก็ได้แต่รำพึงว่า ... นิมิตนี่ก็อัศจรรย์จริงหนอ ? อีกไม่นาน ท่านก็ละสังขารหยาบลง ในเบื้องหน้านั้นไม่ห่วงท่านเลย ในเมื่อท่านสั่งสอนพวกเราให้นิพพาน แล้วท่านเองจะไปที่ไหนเล่า ?

ที่มา : จากหนังสือที่พึ่งหนึ่งเดียว