แม้ปฏิบัติธรรมไปก็ต้องตาย ทำบุญทำทานทำความดีไปก็ต้องตาย สู้เรามานั่งทำอะไรตามที่เราอยากจะทำให้ได้มากที่สุด ไม่ดีกว่าหรือ

สักชาติหนึ่งถ้ามีบุญก็จะหายเข้าใจผิดๆ เช่นนั้น ชาตินี้ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ใช่ไหม ยังคิดแค่นี้อยู่ใช่ไหม เออ…ฉันก็เคยคิด แต่มันคิดผิดน่ะแก ฉันคิดผิด มารู้ว่า ตัวเองคิดผิด ฉันนึกว่าปฏิบัติธรรมนี้จะต้องไม่ตาย จะต้องไม่ป่วย จะต้องไม่แก่ จะต้องไม่ผิดหวังอะไรเลย 
...
ไม่ใช่ มันต้องมีอะไรเหมือนคนอื่นเขานี่แหละ ผิดหวังก็มี แต่เมื่อผิดหวังทำไมจะไม่ผิดหวัง หาวิธีแก้ไขทำไมจึงจะไม่ให้ผิดหวัง 
...
อย่าหวัง ไม่หวังมากมันก็ผิดมาก ไม่หวังอะไรเลยมันก็ไม่ผิดอะไรเลย 
...
หวังในที่นี้คืออยากได้ อยากได้อะไรๆ มันไม่ได้ดังอยากก็เลยผิดหวัง งั้นอย่าอยากสิ ถ้าเราไม่อยาก เมื่อไม่ได้อะไรมันก็ไม่ได้ผิดหวัง 
...
เอาไปขบ เอาไปคิด เอ๊ะ…งั้นอยากนิพานล่ะ ก็ไม่ให้อยากใช่ไหม (อยากนิพานคืออยากพ้นทุกข์ อยากจะประสพแต่ความสุขที่ถาวร นิรันดร์
...
ไม่ให้อยากใช่ไหม ไม่อยากงั้นก็ไม่ต้องมาบวช มาปฏิบัติ มาถือศาสนาพุทธอย่างนั้นน่ะ ก็มิใช่หมายความว่าอย่างนั้นอีกเหมือนกัน 
...
อยากในส่วนที่เป็นกุศล ปรารถนาในสิ่งที่ดี เป็นฝ่ายของบุญ ให้อยาก 
อยากเป็นคนดี อันนี้ไม่ผิดไม่บาป แล้วก็ทำความดีไป ประพฤติให้ถูกตรงตามที่ท่านสอนไป 
...
แล้วก็ไม่เห็นนิพพานสักทีนึงล่ะ ตรงนี้แหละ ให้เราพิจารณาว่าเราอยากจะพ้นจากทุกข์ อยากจะนิพพาน จะตราบใดที่ยังไม่ถึงนิพพานก็วาง ไม่รู้ถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้แหละ
...
แต่ตั้งความหวังไว้แล้วว่าจะพ้นทุกข์ แต่ตราบใดที่ยังไม่พ้น ก็อย่าเพิ่งไปคิดว่ามันไม่สมหวัง มันไม่สมปรารถนา มันสมแน่ๆ แต่มันยังไม่ถึงเวลาของมัน มันยังไม่บริบูรณ์ ไม่สมบูรณ์ในการกระทำนั้นๆ ต่างหาก ไม่ใช่ว่าจะไม่สมหวัง มันจะสมปรารถนาของมัน 
...
ก็เลยว่าให้ตั้งจิตอธิษฐาน อธิษฐานบารมี ทำทานก็ดีถือศีลก็ดีทำความดีทั้งหลายทั้งปวงก็ดี ให้ปรารถนานิพพาน คือปรารถนาขอให้พ้นทุกข์ทั้งปวง ทั้งปวงคือทั้งหมด พ้นจากทุกข์ทุกเรื่องเลย 

หลวงพ่อเฉลิมโชค ฉันทชาโต
สำนักวิปัสสนาป่ากล้วย อุตรดิตถ์ 
11 เมษายน 2564