รู้หมด ! แกงโน่นใส่นี่แกงนี่ใส่นั่น ใครชื่ออะไร ใครชู้ตบาสเก่งสุด ใครเตะบอลแก่งสุด ใครว่ายน้ำไวสุด ใครวิ่งเร็วสุด รู้หมด รู้เยอะ ท่วมหัวเลยความรู้ชนิดอย่างนี้ แต่เอาตัวไม่รอดไม่พ้นนรกไปเกิดตกต่ำกว่ามนุษย์อีก…อย่างนี้มี ก็จะกลายเป็นว่าความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด อาจจะใช่สุภาษิตนี้ก็ได้ ทำไม ? เอาตัวไม่รอด ก็เพราะไปหาสาระแก่นสารจากเรื่องที่ท่วมหัวอยู่มันไม่มี ! เปรียบเทียบก็คืออย่างนั้น ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด คำที่เอาไว้กดหัวของคนที่จะหลงผิด ที่ฉลาดรู้นั้นเอามาใช้ประโยชน์กับตนเองไม่ได้สักอย่าง ได้แต่รู้ของคนอื่นเขาแต่เราเป็นผู้รู้ไม่ได้ทำให้ขึ้นสวรรค์ ไม่ได้ทำให้เป็นอริยะบุคคล ไม่ใช่เป็นปัญญาที่จะนำมาใช้กับชีวิตประจำวันอะไรได้เลย
..
รู้หมดพระพุทธเจ้าสอนว่าอย่างไร ท่านพูดไว้ที่ไหน เทศน์ไว้ที่ไหน พูดไว้กับใคร จำไว้ได้หมดทุกประโยคที่พระพุทธเจ้าพูด ทุกที่ที่พระพุทธเจ้าเคยไปเคยอยู่ แต่เอาตัวไม่รอด คือไม่ได้ทำตามพระพุทธเจ้า ไม่ได้เอาที่พระพุทธเจ้าพูดไว้มาใช้ในชีวิตของตัวเอง อย่างนี้ก็เรียกว่า ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด
...
ถึงแม้ว่าความรู้ที่มีที่จดที่จำไว้นั้นเป็นของจริงหมด แต่ไม่ได้เอามาใช้ในการที่จะฆ่ากิเลสเผากิเลส ในความโลภโกรธหลงของตัวเอง กลับเอาความรู้ที่ท่วมหัวอยู่นั้นไปขายกินไปหาลาภไปหาสักการะ เลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองไปแค่นั้นเอง แต่ไม่ได้เอามาเผาผลาญกิเลสตัณหาของตัวเองที่มีอยู่ ไม่ได้เอามาเผาความโลภ ตั้งแต่รู้คำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว ฉันหายโลภเลย ฉันเลิกโกรธใครๆ เลย ฉันเลิกปฏิฆะเป็นศัตรูกับใครเลย ฉันหายหลงงมงายเลย ยศถาบรรดาศักดิ์ไม่อยากได้เลย
...
ถ้ารู้อย่างนั้นถึงจะมีประโยชน์เอาตัวรอดจากสิ่งที่รู้ ไม่ใช่แกงเป็นอย่างเดียวได้กินอิ่มด้วย หุงเป็นแกงเป็นแต่คนหุงไม่ได้กิน เทศน์เป็นพูดเป็นซึ่งคำสอนทั้งหลาย ซึ่งพุทธวจนแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ แต่ทำตามไม่เป็น ประโยชน์ก็ไม่เกิด กับเป็นโทษเสียอีก
...
ดังนั้นเราจะต้องทำค่าทำราคาจากสิ่งที่เราได้รู้ได้ทราบมาให้เกิดขึ้น เราจะต้องได้เป็นเจ้าของซึ่งความจริงนั้นๆ ธรรมะเหล่านั้นจะต้องมีในเรา นิสัยเหล่านั้นจะต้องเกิดขึ้นที่เราให้ได้ นั่นเรียกว่า ผู้พยายามอยู่ ผู้ปฏิบัติธรรมอยู่ ปฏิบัติธรรมประพฤติธรรม คือเอาคำสอนของพระพุทธเจ้ามาใช้เป็นคุณธรรมประจำตัวของเรา
บรรยายธรรมเมื่อวันที่ ๒๕ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๙
