ครู ท่านเคยให้วิทยา วิชาการทั้งหลายแก่พวกเรา ครูนั้น ครูสมัยก่อนไม่จบราชภัฏ ครูสมัยก่อน เขียนหนังสือไม่ได้อ่านไม่ออก แม้สมัยนี้ก็ยังมีหลงเหลืออยู่ ครูคือพ่อครูคือแม่ สอนให้จับช้อน สอนให้เคี้ยว สอนให้จับขันน้ำ จับแก้วน้ำ สอนให้คลาน สอนให้เดินนั่นแหละ ครู พ่อแม่นั้นอาจจะไม่ได้เรียนหนังสือมาหรอก โรงเรียนยังไม่ได้ตั้ง ราชกาลที่ 1 ที่ 2 ยังไม่มีโรงเรียนหรอก ยังไม่มีราชภัฏ ครูก็ยังไม่ได้มีตำรับตำราเหมือนทุกวันนี้ แล้วอยู่กันได้อย่างไร รู้จักช้อน รู้จักจาน รู้จักเสื้อผ้ากันได้อย่างไร

...

ครูจากพ่อจากแม่ ครูจากธรรมชาติทั้งหลาย พระป่าพระดงท่านบอก เอาเสือเป็นครู เอางูเป็นอาจารย์ สัตว์ทั้งหลายมันสอน สอนว่าอย่าสะเพร่านะ กลางคืนอย่างประมาทนะ เดินต้องระมัดระวังมือระวังเท้า จะไปเหยียบไปย่ำ จะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต มันสอนให้มีความระมัดระวัง สิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่ทำให้เราเกิดสติปัญญา เกิดสิ่งที่ดีๆ ขึ้น ถือว่าเป็นครูทั้งนั้น เป็นอาจารย์ อาจาริยะ เป็นผู้ให้ ให้ความรู้ทั้งหลายแก่เรา

ปรารถธรรมเมื่อเช้าวันที่ ๑๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๑