หลงอันดับแรกเลยที่เป็นโทษที่สุดคือ หลงกาย นี่แหละ หลงคนอื่นเสียอีกมันยังหลงไกลตัว หลงกายนี่มันใกล้ตัวที่สุดแล้ว หลงตัวเองน่ะ ไม่ใช่หลงคนอื่น หลงตัวเอง กินที่นี่ ขี้ที่นี่ หลงที่นี่ ติดใจอยู่ที่นี่ นั่นน่ะหนักไหมล่ะ หนัก กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ก็ยังหลงตัวเองอีก ว่าดิบดีเลิศเลอ ประเสริฐใครแตะไม่ได้ ใครตำหนิไม่ได้ ตัวเองโง่ก็อยากให้คนบอกว่าแกนี่ฉลาดล้ำ ฉลาดเหลือ น่ะ คนที่ไม่อยู่กับความเป็นจริง อยู่กับความหลงตน
...
หลงตนน่ะโทษมากที่สุด มากกว่าหลงคนอื่นอีก
...
ทำไมจึงจะไม่หลงตัวเองล่ะ คำว่าหลงตัวเองรวมทั้งหมดทั้งสิ้น ใช้อีกคำหนึ่งว่า คือเห็นแก่ตัวนั่นเอง ปกป้องตัวเองแม้กระทั่งสิ่งผิดที่ผิดๆ ปกปิดแม้กระทั่งกรรมชั่วของตัวเอง นั่นแหละจะเรียกว่าคนฉลาดเหรอ ด้วยการปกปิดการหลงตัวเองนี่แหละ มันทำให้ตัวเองต้องเวียนวายตายเกิด มันไม่ใช่เฉพาะหน้าตาในชาตินี้อย่างเดียว มันไปขวางไปกั้นในการที่จะบรรลุธรรมะชั้นสูงๆ ขึ้นไป ความรู้จริงที่สูงขึ้นไป การที่จะพัฒนาตัวเองให้ขึ้นไปสู่ภพภูมิที่ดียิ่งขึ้นไป ไปดีไม่ได้ ตราบใดที่ยังมีความคิดที่เห็นแก่ตัวอย่างนี้ มันจะเรียกว่าจิตที่ดีได้อย่างไรเล่า ไม่ได้
...
นี่แหละ พวกทาสอวัยวะ 32 ประการ เกิดมาเป็นทาสของอวัยวะ 32 ประการ กลัวไม่มีกิน กลัวไม่มีอยู่ กลัวไม่มีชื่อเสียง กลัวจะอับอายบางอย่าง แต่ที่ไปทำกรรมชั่วบางอย่างนั่นแหละ มันก็น่าอับอายเหมือนกันหลวง
หลวงพ่อเฉลิมโชค ฉันทชาโต
บรรยายธรรมเมื่อวันที่ 6 มีนาคม 2564
