พวกเราเจอกันในฐานะเป็นมนุษย์ด้วยกันในปัจจุบันชาติ ถ้าจะเกิดอีกในชาติหน้าๆ ต่อไปอีกนี่ จะเป็นอะไรต่อกันบ้างเน้อ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็มุ่งหวังไว้ว่า อย่าไปอยากเกิดมาเจอกันอีกเลยเน้อ พอเฮอะ เอาแต่ว่าในอดีตชาติทั้งหลาย เราเคยเป็นอะไรเจอกันมาแล้ว ปัจจุบันมาอยู่ที่เดียวกัน มาประพฤติปฏิบัติอยู่ในสิ่งเดียวกันคือพุทธบริษัท เรามาเกิดในเรือนเดียวกัน ครัวเดียวกัน กราบไหว้พระศาสดาองค์เดียวกัน ฟังเทศน์กัณฑ์เดียวกัน ฉันข้าวจากในครัวจากกาละมังเดียวกัน
...
เราเป็นอะไรกันมาก่อนแล้ว ชาตินี้มาเจอกันด้วยธรรมะ มาพบกันด้วยการมาประพฤติปฏิบัติ มาพบกันเพราะการจะสร้างบุญสร้างกุศล หวังจะพ้นทุกข์ ในที่สุดนั่นเอง เช่นกัน พระราชาก็ดี ท้าวสักกะก็ดี ละมั่งก็ดี มาเจอมาปิดภพปิดชาติด้วยการเป็นอัตภาพของมนุษย์ ละมั่งกลับสูงส่งกว่าเพื่อนมาเกิดเป็นพระศาสดา เป็นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เข้านิพพาน (ก่อนหน้ากล่าวถึงชาดกละมั่งกับพระเจ้าพรหมทัต) พระราชามาเป็นอานนท์ บวชเข้านิพพาน ท้าวสักกะเป็นถึงเทพเทวดาในชาติสุดท้ายต้องมาปิดฉากที่เมืองมนุษย์ มาเกิดเป็นคนบวชเป็นพระภิกษุ บรรลุธรรมเป็นพระสารีบุตร
...
ในที่สุดจึงว่าทุกดวงจิตทุกดวงวิญญาณ ตามที่เคยแสดงธรรมไว้ จิตทุกดวงปรารถนานิพพาน ต้องจบสิ้นลงตรงที่ว่าเข้านิพพาน เลิกเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป แล้วเราจะมาเกิดหวังรออะไรอีกเนี่ย ที่สร้างบุญกุศลในชาตินี้หวังเพื่อที่จะเจอกับสิ่งที่ดีๆ ในชาติต่อไป อะไรจะดีกว่านิพพาน ไม่มีหรอก ก็ในเมื่อสามารถจะประพฤติปฏิบัติรู้เรื่องถึงบุญถึงบาปในปัจจุบันชาติ แล้วจะรอไปนิพพานในชาติไหน
...
มั่นใจเหรอว่าชาติหน้าจะได้เป็นคนอีก เสี่ยงว่ะ เพราะบาปก็ทำ กรรมก็สร้าง บุญกับบาปก้ำกึ่งกัน เอ๊ะไม่แน่ใจเสียอีก บาปอาจจะเยอะกว่า คิดนึกก็เป็นบาป เป็นอกุศล พูดจาก็เพ้อเจ้อ เหลวไหล ไร้สาระ อย่างนี้ เอ๊ะ อย่าเสี่ยงเลย ชาตินี้เห็นอยู่ตำตาแล้วว่าได้อัตภาพของมนุษย์ แขนขาดีครบ สติปัญญาพร้อม ทำไมไม่ทำให้แจ้งซึ่งการที่จะเข้าถึงแดนพ้นทุกข์ ตั้งแต่ปัจจุบัน รออะไร ? รออะไร ? ยืนยันมั่นหมายได้รึ ว่าตัวเองจะได้เป็นมนุษย์อีกแน่ คือตรงนี้ จะต้องใคร่ครวญ
บรรยายธรรมเมื่อ พ.ศ. ๒๕๕๕
