มดปลวกไม่มีหอกไม่มีดาบไม่มีอาวุธติดตัวมา เราบี้มันบ้างเผามันบ้างทุบตีมันตายบ้าง ทั้งที่มันไม่ได้ด่าเราสักครั้งนึง มองหน้าเรามันก็ไม่ได้มอง มัวแต่มองทางเดินงุดงัดงุดงัด ขนดินบ้างกินน้ำบ้างแเรายังทำมันเลย ทั้งๆ ที่มันไม่มีทางสู้ไม่มีทางหนี ทั้งๆ ที่มันไม่ได้ทำให้เราเจ็บอกเจ็บใจใดๆ เลย เรายังทำมันได้ ไฉนเลยอยู่ๆ นั้นถ้ากรรมนั้นตามมาทัน เราก็พร้อมเลยเน้อที่ต้องถูกเข่นฆ่าโดยไม่ได้ไปทำผิดอะไรเลย ทำมาหากินอยู่ดีๆ แท้ๆ ก็ถูกเขาฆ่าเขาแกงตาย ไม่แปลกเลยเน้อ
...
ระลึกได้เลยว่านั่นล่ะวิบากกรรม ไปทำสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลายคนทั้งปวงที่เขาไม่รู้เนื้อรู้ตัวอะไรเลย มันเดินอยู่งุดๆๆ หากิน ผู้ตัวตัวเมียก็ไม่รู้เรื่อง จะแหงนหน้ามามองหน้ามนุษย์แล้วด่า มันก็ด่าไม่เป็นพูดไม่ได้ มันจะไม่รู้จักด้วยว่านี่เรียกว่าคน ตัวใหญ่โตมโหฬารหลายเท่านะ นิ้วนิ้วเดียวกดลงไปนี่พวกมันตายเป็นสิบๆ แล้ว ไม่รู้จักกันมันก็เข่นฆ่ากันได้ ก็เลยว่าพระคุณเจ้าทั้งหลายที่มหาวิทยาลัยนาลันทา ในแคว้นมคธ ถูกศาสนาอื่น (ไม่เอ่ยชื่อ) ฆ่า พวกหนึ่งรอด เพราะหนีไปก่อน หอบหิ้วพระธรรมคำสอนตำราเรียนหนี หอบไปได้ไม่ไกลฝังไว้ซ่อนแล้วแต่โอกาส ถ้ารอดตายกลับมาขุดเอาตามปัญญาของแต่ละคน
...
พระพุทธเจ้าสอนให้เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม จึงไม่มีใครคิดเป็นอย่างอื่น ว่าเราทำดีทำถูกต้องทำไมเทพเทวดาไม่คุ้มครองรักษา กฎของกรรรมมันใหญ่กว่า เป็นกรรมอดีตที่ตามมาทัน จะต้องเจอก็เจอ อันคุณของคำสอนคุณของความดีที่เราได้กระทำไปไม่ได้หายไปไหน แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่จะต้องรับกรรมในส่วนที่ไม่ดีจากอดีตที่ตามมาทันอยู่
...
ท่านจึงบอกให้เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม อย่าไปสงสัยว่าพระธรรมคำสอนสอนผิด ประพฤติดีทำดีทำไมได้รับผลที่ชั่ว...ไม่ใช่ ผลที่ได้รับเป็นผลจากกรรมชั่วของเรา แต่มาปรากฏขึ้นในขณะที่เรากำลังทำดีอยู่ เราทำชั่วเอาไว้ก่อนผลชั่วก็มาปรากฏในปัจจุบัน ซึ่งมันไม่ได้ปรากฎในขณะที่เราทำชั่วเมื่ออดีตชาติ โน่น…ตอนที่เราทำคนอาจจะจับไม่ได้ ไม่ได้ลงโทษเราให้หมดไปตอนโน้น ตราบใดที่เรายังเกิดอยู่ มาเกิดตอนนี้มันมาทัน จิตดวงนี้วิญญาณดวงนี้เคยทำกรรมชื่อนี้ ชื่อนี้ ชื่อนี้ ถึงเวลาเท่านี้ อายุเท่านี้ เขาจะต้องเจอกับสิ่งนี้ สิ่งนี้ สิ่งนี้ กรรมกำหนดให้เจ้าตัวก็ไม่รู้
...
กรรมดีไม่หาย เวียนเกิดอยู่อีก พออีกสักสองสามแสนชาติมาเกิด อู้ย…ได้ดิบได้ดีวาสนาสูงส่ง ไปทำดีอะไรมาหรือ เปล่าฉันก็เกิดมาธรรมนี่แหละ ทำไมวาสนาสูงส่งก็ไม่รู้ล่ะ เออ…เพราะกรรมดีที่ทำไว้เมื่อแสนชาติที่แล้ว แกได้เคยเป็นคนถือศีลประพฤติธรรมนุ่งชุดขาวในสมัยพระพุทธเจ้าโคตมะโน่น ตามมาส่งผลให้ได้เสวยสิ่งที่ดีๆ ในตอนนี้ ถึงบอกไม่หายไปไหนหรอก มันเรียงลำดับกันไว้ในวิถีชีวิตของเรานี่แหละ ใส่ไว้ในจักรวาล เรียงไว้เลย อันนี้ประวัติของชาตินี้ อันนี้ประวัติของชาตินี้ แต่ละชาติก็ละเอียดนะ นี่ประวัติที่เป็นฝ่ายของชั่ว นี่ประวัติที่เป็นฝ่ายดี เรียบเรียงแล้วก็ห่อเก็บไว้ให้เจ้าของมัน เอ๊า…ไปไหนแกก็ลากเอาประวัติของแกไปด้วยเน้อ
...
ทุกคนที่มาเกิดในปัจจุบันนี้ แล้วก็ จริงๆ แล้วประวัตินี่ไม่ใช่เป็นตู้เป็นเอกสารเหมือนกับที่เมืองมนุษย์เก็บกัน แต่เป็นพฤติกรรมที่ติดอยู่ในกระแสจิตวิญญาณ ใส่ไว้ในนั้นเลย ถ้าเราเห็นว่ามันเป็นตู้ โอ้โห…แต่ละคนลากวีรกรรมกันมาแหลกลาญเลยเน้อ เปิดห่อแฟ้มชั่วดูสิ โอ้โหสารพัด แล้วแฟ้มดีล่ะ นี่ๆ ห่อนี้ เปิดดูทำดีอะไรมาบ้าง โอ้สารพัดเหมือนกัน ก็จัดอันดับดูแล้ว ชาตินี้่รับกรรมชั่วเท่านี้ครั้งกรรมดีเท่านี้หน แล้วชาติหนึ่งแกะออกมาทั้งห่อใช้ไม่หมดหรอกเน้อ ใช้ไปกรรมสองกรรมร้อยปีแล้วตายซะแล้ว ลากห่อประวัติดีประวัติชั่วของตัวเองไปต่ออีกแล้ว ถูลู่ถูกังไปเถอะ
...
เรานั่งกรรมฐานแล้วเห็นสภาพของตัวเองลากห่อกรรมอย่างนี้ โอ้โห…วีรกรรมของกูเน้อ หันหลังไปดูนี่เข่าอ่อน เข่าอ่อนจริงๆ นะ นั่งนิ่งเลย ของฉันทั้งนั้นหรือ อือ…เขาไม่แกล้งแกหรอก ที่แกลากมาน่ะของแกเองทั้งนั้น มองไอ้นู่นก็ลากไอ้นู่นก็ลาก ลากห่อกรรมกันมาทั้งนั้นเน้อ
...
แล้วจะเลิกเล่นเมื่อไหร่ ? เมื่อเข้านิพพานเขาจะตัดห่อกรรมนี้ทิ้ง จึงเห็นความสำคัญของนิพพาน ต้องทำกรรมเหล่านั้น การกระทำทั้งหลายต้องเข้ากฎเกณฑ์ของนิพพาน ห่อกรรมเหล่านี้จะหลุด เชือกเหล่านั้นจะขาดจะเปื่อย เผาทิ้งลบทิ้งเลยทั้งหมด ไม่ติดข้องหมองใจกันอีกต่อไป เป็นการทำลายห่อกรรมทั้งหมดลงเสียได้ ยุติกรรมทั้งปวง ต้องนิพพานอย่างเดียว วิธีอื่นไม่มี ก็เลยเริ่มเห็นคุณของกรรมของการกระทำ ว่าบังคับบัญชาเราจริงๆ จะไปว่าพ่อสั่งแม่บอกไม่ใช่หรอก พ่อแม่ยังบังคับบัญชาไม่ได้เลย ที่เขาบอกเลี้ยงได้แต่ตัว เลี้ยงจิตเลี้ยงใจไม่ได้หรอก ถ้าลูกจะดื้อจะด้านอย่างไรนี่ บังคับมันไม่ได้หรอก
...
ก็จะไปบังคับได้ไง มันขึ้นอยู่กับกรรมของลูกที่ลากมา ลองไปแก้ห่อกรรมของลูกดูบ้างสิ เราก็จะรู้ อีหนูเอ้ยทำกรรมมาเอาเรื่องเหมือนกันนะลูก ของแม่เองก็ไม่เบา ของพ่อเองก็ไม่เอา ของแกก็ไม่แพ้กันนัก ต่างคนต่างลากของตัวเองมา แต่ด้วยวิสัยความใกล้ชิดของปัจจุบันก็แอบสงสาร ถ้าไปแก้ห่อกรรมเห็นกรรมที่ไม่ดีปรากฏขึ้นแก่ลูกแก่หลาน สงสาร แต่ก็ช่วยไม่นะ มันห่อของมันมาอย่างนั้น มันพกของมันมาอย่างนั้น ถึงเราจะไปแก้ เปิดห่อออกอันไหนไม่ดีแก้ ลบทิ้งเขี่ยออก ถ้าช่วยได้อย่างนั้นก็ดีสิ แต่นี่มันช่วยไม่ได้ ลบของเราเองก็ยังลบไม่หมด ก็เลยว่าแต่ละคนต้องแก้ไขของตนเองถึงจะได้ เหมือนการที่จะไปทำข้อสอบทำแทนกันไม่ได้หรอกเน้อ ...
บรรยายธรรมเมื่อ พ.ศ. ๒๕๕๕
