มีมากก็ดี มีไม่มากก็แล้วไป มีน้อยยินดีตามน้อย มีปานกลางยินดีปานกลาง มีมากยินดีตามมาก ไม่โลภแล้ว ไม่ใช่ว่าปฏิบัติธรรมถ้ามีมากๆ ต้องเผาทิ้งให้หมด ถ้าไม่มีอะไรเลยยิ่งดี กินมั่งไม่กินมั่ง ใส่แต่เสื้อผ้าเก่าๆ ใหม่ๆ อย่าเอามาใส่เชียวนะ พระพุทธเจ้าสอนให้มักน้อยสันโดษ อย่าใส่ของใหม่ของดี ท่านไม่ใช่สอนอย่างนั้นนะ เดี๋ยวจะแปลผิดอีก
...
จะกินดีอยู่ดีนั้นเป็นไปตามวาสนาที่สร้างมาแต่อดีต เกิดมาปัจจุบันก็เลยได้ใช้ได้กินแต่สิ่งที่ดีๆ เป็นผลแห่งทานตอบแทน ก็ใช้ไปแต่อย่าติด อย่าติดอกติดใจ อย่ายึดมั่นถือมั่น อย่าเอาเป็นเอาตาย สักวันหนึ่งสิ่งเหล่านั้นจะดับไปหมดไปหายไป ก็จะได้ไม่ทุกข์
...
กำลังกินอร่อยๆ ถูกสั่งให้หยุดกิน ! หรือมีคนมาแย่งไปกิน ก็พร้อมจะไม่กิน พร้อมจะหยุดได้เลย ไม่หลงใหลอะไรกับมันแล้ว ใครมันจะมาแย่งเอาไป ก็ช่างมัน ต้องพร้อมอย่างนั้นเลยนะ เรียกว่า...ไม่ติด
...
มีก็พร้อมที่จะไม่มี มีภรรยามีสามีมีลูกมีหลานก็พร้อมที่จะไม่มี สิ่งใดที่มีอยู่ถ้ามันหายไป พร้อมที่จะทำใจได้กับสิ่งนั้นๆ แม้กระทั่งชีวิตของเรา เมื่อมันผุมันพองมันเน่ามันเปื่อย มันถูกเผาถูกฝังพร้อมที่จะทิ้งมันไป พร้อมที่จะปล่อยจะวาง พร้อมที่จะไม่ยึด และก็ได้ทำใจไว้แล้วด้วยว่าไม่เอาอีก กายที่มีการพังการป่วยการตายอย่างนี้จะไม่กลับมาเกิดอีก
