อะไรๆ ก็เป็น อนิจจังหมด ไม่เที่ยงแท้ ไม่แน่นอนทั้งหมด พร้อมจะเป็น

อันว่ามันยังไม่ได้เกิดซึ่งความไม่เที่ยงนั้นๆ แต่อย่าคิดว่ามันไม่เกิด อย่าคิดว่ามันไม่มี มันมี ไม่รู้มันจะเกิดกับเราตอนไหน เวลาไหน ในเมื่อเรามาอยู่ในสังขารร่างกายที่เป็นคนเป็นมนุษย์นี่ ความเป็นคน เป็นมนุษย์ของเรา มันก็ไม่เที่ยง
...
เรากำลังมาอยู่ในสังขารร่างกายอันไม่แน่นอนเสียแล้ว พึงระลึกถึงความจริงนี้ไว้ ทุกเวลา 
...
ทุกเวลาเลยเหรอ ? ไม่มีเวลาคิดนึกอย่างอื่นเลยเหรอ ?
มี มันก็ปนกันอยู่ในนั้นแหละ 
...
แต่เมื่อนึกเมื่อคิดอื่นๆ แล้วนั่นน่ะ มันจะมีตัวที่คอยไปทัดทานไอ้ที่คิด ที่นึก ที่ฟุ้งซ่าน ที่เพ้อเจ้ออยู่น่ะ ด้วยการนึกถึงว่าไม่แน่นอน แกหวังไว้อย่างนั้น แกคาดการณ์ไว้อย่างโน้น แกอยากให้อันนี้เป็นอันนั้น อันนั้นเป็นอย่างโน้น ไม่เป็นไปดังที่เราคาดการณ์คาดหมายดอกนะ 
...
ให้เข้าใจอย่างนี้ มันมีตัวไประงับยับยั้ง ไอ้ความทะเยอทะยานอยากทั้งหลายให้มีขอบเขตนั่นเอง

หลวงพ่อเฉลิมโชค ฉันทชาโต
สำนักวิปัสสนาป่ากล้วย อุตรดิตถ์ 
15 มิถุนายน 2566