เราทั้งหลายต่างเวียนว่ายตายเกิดกันมา ก็เพื่อหวังจะทำบุญทำกุศลสร้างคุณงามความดี ทำสิ่งโน้นสิ่งนี้ให้ถูกอกถูกใจทั้งหลายทั้งปวงก็ตามแต่ วัตถุประสงค์ที่แท้จริงแล้วไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น ทำอย่างไรเราจึงจะพ้นทุกข์แค่นั้นแหละ อย่าไปมีวัตถุประสงค์มันแคบๆ ทำไงจะให้ถูกใจเมีย ทำไงจะให้ถูกใจสามี แคบ ตื้นไป ถูกใจในคนตำแหน่งเหล่านี้ให้ถูกใจอย่างไรก็ไม่พ้นทุกข์ บางทีอาจจะต้องทำผิดๆ จึงจะถูกใจเขา ก็ยอม ยอมทำผิด จะได้ถูกใจ เขาจะได้รักจะได้ชื่นชม
...
ไม่คุ้มหรอก ไม่คุ้มค่า ถูกใจแล้วไม่นิพพานนี่ไม่มีประโยชน์ ต้องถูกใจแล้วต้องนิพพานด้วย ทว่าจำจะต้องไม่ถูกใจแต่มันไปนิพพานได้ ก็ยอม ไม่ถูกใจก็ยอม กลับเป็นอย่างนั้น จุดใหญ่ใจความ อยู่ตรงจิตพ้นทุกข์ ไม่ใช่อยู่ตรงว่าถูกใจใครบ้าง เกิดมาชาตินี้จะให้ประทับใจใครบ้าง ก็อยากจะให้ประทับใจทุกคนแต่ก็จนปัญญา จะถูกใจจะประทับใจใครบ้างก็ตามแต่ ถ้าเกิดไปขัดจิตขัดใจกับใครๆ ก็ขออโหสิกรรม แต่กรรมทั้งหลายทั้งปวงที่เราทำนั้น เราปรารถนาจะให้พ้นทุกข์จะให้นิพพาน ยืนกระต่ายขาเดียว อะไรก็ได้ ขอให้พ้นทุกข์ก็แล้วกัน
...
ต้องอยู่แบบมีเป้าหมายไม่เป็นโมฆะบุรุษ คุ้มนะ ร้อยปีได้มาเกิดในช่วงที่อายุสั้นๆ แต่สามารถเด็ดเดี่ยวเด็ดขาดเข้านิพพานได้ ดีกว่าไปเกิดในชาติที่คนอายุแสนปีแปดหมื่นปี นานแย่เลยเน้อ ประโยชน์ของการเกิดมาในช่วงอายุสั้นก็มีอยู่ ช่วงสั้นๆ แต่เราเด็ดขาดเอาจริง อดเปรี้ยวไว้กินหวาน อดแป๊ปเดียวคว้านิพพานแล้ว ร้อยปี (มนุษย์) เท่ากับวันเดียวของดาวดึงส์ (เทวโลก) วันเดียว ตรงนี้แหละที่เทวดาชั้นดาวดึงส์อิจฉามนุษย์
...
เขาคุยกัน อายุของมนุษย์เท่ากับวันเดียวของพวกเราเอง ของเขาร้อยปีในช่วงเดียวของพวกเรานี่ มีมนุษย์ที่สามารถสร้างบารมีพ้นทุกข์ได้ เราจะมาติดอกติดใจอะไรกันอยู่ วันเดียวจะเอาอะไรมากมาย ไอ้โน่นก็จะเอา ไอ้นี่ก็จะเอา วันเดียวทำไมเอาหลายอย่าง หลายเรื่องจัง เอาเรื่อง “พ้นทุกข์ นิพพาน” เรื่องเดียวเถอะ ดูเหมือนง่าย โชคดีที่เกิดมาในช่วงอายุก็สั้น แต่มีคำสอนให้ถึงนิพพานได้ แต่ก็ไม่ใช่จะโชคดีกันทุกคน อีกหลายประเทศ อีกหลายสัญชาติไม่หือไม่อือเลยในเรื่องที่เรากำลังคุยอยู่นี้ ในเรื่องที่เรากำลังมานั่งหลับตาภาวนากันอยู่อย่างนี้ พวกเขาเหล่านั้นไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลยเน้อ
...
แล้วเขาจะไปนิพานกันได้ไหม ? ไม่มีทาง ไม่ได้ ถ้าจะไปต้องมาอย่างนี้ ฝนตกแดดออก มีวันโกนวันพระ ต้องดำเนินวิถีชีวิตแบบนี้ถึงจะมีนิพพาน ถ้าจะมาใส่ชุดราตรีถือแก้วแชมเปญแล้วก็เต้นกันด้งเด้ง ด้งเด้ง ไม่ได้กินหรอก นิพงนิพพานไม่มีหรอก ประเทศใดบ้านใดเมืองใด หัวค่ำก็จะพากันไปงานราตรีใช้ชีวิตที่เป็นความสุข แต่งหนวดแต่งเคราให้โก้ แล้วก็ไปแต๊บติ้งแต๊บ แต๊บติ้งแต๊บกัน อยู่อย่างนั้น ไม่มี พวกแต๊บติ้งแต๊บไม่มีนิพพานหรอก ไม่มี จึงนับว่าพวกเราโชคดี เจอช่องทางพอเหมาะพอเจาะ ก็อย่าไปละโอกาสที่ดีที่งามถึงเพียงนี้เสีย
บรรยายธรรมเมื่อวันที่ ๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
