ทุกข์ สุข พร้อมจะเกิดขึ้นได้ กับกายกับจิตของเราในทุกที่ ทุกแห่ง ถ้าคิดไม่เป็นนึกไม่เป็น ทุกข์มันทุกเรื่อง กลัวมันไปหมด กังวลไปหมด ห่วงมันไปหมด น่ะคิดไม่เป็น กลัวว่าวันข้างหน้าจะลำบากอย่างโน้นอย่างนี้ ยังไม่ทันถึงวันข้างหน้าเลยทุกข์ตั้งแต่วันนี้แล้ว ถ้าแก่ไปเฒ่าไปไม่มีใครเลี้ยงใครดูต้องลำบากแน่เลย ยังไม่ทันถึงข้างหน้าเลย จะตายเสียคืนนี้ก็ยังไม่รู้ คิดเอาไว้ซะยามแก่ยามเฒ่าว่างั้น อยู่ถึงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เนี่ย เรียกว่าคิดไม่เป็น จะคิดถึงข้างหน้าก็คิดเรื่องทุกข์อีก
...
ทำไมไม่คิดถึงเรื่องสุขเล่า แหมวันข้างหน้านี่ใกล้จะตายแล้ว ใกล้ตายแล้ว รอมานานเลย เออทำไมไม่คิดอย่างนี้ล่ะ แก่ไปอีกปีแล้ว ใกล้เข้าไปแล้ว ใกล้เข้าไปแล้ว รอใจจดใจจ่อเลยเนี่ย เมื่อไหร่จะครบร้อยปีไปเสียที ไม่ถึงด้วยยิ่งดี ทำไมไม่คิดอย่างนี้ล่ะ ผ่านไปปีผ่านไปเดือนดีอกดีใจ ได้แก่แล้วได้ชราแล้ว แหมไอ้เภทภัยทั้งหลาย อุบัติเหตุเมื่อไหร่จะเกิดกับเราบ้าง จะได้ตายให้พ้นๆ ไปเสียที เออ ทำไมไม่คิดให้มันเป็นสุขเล่า คิดถึงความตายสบายนัก ให้หักรักหักหลงหักสงสาร ไม่ใช่เศร้า คิดถึงตายไม่ใช่เศร้า เรื่องไม่ดีทั้งหลายจะได้ไม่ปรากฏแก่เราต่อไปอีก ดีใจ จะได้ไม่มารำคาญหูรำคาญตากับโลกเบี้ยวๆ นี่ คิดให้มันดีใจ
แล้วจริงไหมที่มันคิด จริง แต่แง่นี้ไม่ค่อยมีคนคิด ไปเข้าใจกันเป็นสูตรตายตัว ว่าการที่ได้อยู่นานเรียกว่าคนมีความสุข เรียกว่าประสบความสำเร็จในการมาเป็นคน ในการมีชีวิต พาหลบแดดหลบฝนไปได้ปีหนึ่ง ปีหนึ่ง ดีใจ ว่าเก่งอยู่ได้รอด รอดไปกับบาปก็ไม่เกิดประโยชน์หรอก สู้ตายไปกับบุญยังดีกว่าเยอะ ยิ่งอยู่ยิ่งเป็นหนี้ข้าวหนี้น้ำ ยิ่งเป็นหนี้ซากพืชซากสัตว์ เพราะกินแล้วไม่มีบุญไปใช้หนี้เขาด้วย ไม่รู้จะอุทิศกุศลอะไรไปให้เขา นั่นแหละ เท่ากับอยู่กินให้มันลึกลงไปอีก มีเยอะ
...
อย่าไปดีใจว่าอายุยืนหมายถึงคนมีบุญ ไม่ใช่ ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นเลย บุญกุศลอยู่ที่การกระทำต่างหาก ไม่ใช่อยู่ที่อายุยืนหรืออายุสั้น ถ้าเพียงแค่ว่ารักษาอายุไว้ให้ได้ยืน ได้แล้วบุญน่ะ โอ้ก็ดีเหอะ จะต้องมานั่งสมาธิรักษาศีลทำไม เสี่ยงต้องออกจากบ้านมากลางค่ำกลางคืน มานั่งปวดนั่งเมื่อยอาจจะทำให้อายุสั้นลง ห่อตัวเองไว้แต่ในถัง โอ้ยปลอดภัย รู้ว่าไปไหนมาไหน ต้องขึ้นรถขึ้นลา มีการคว่ำการชน ไม่ขึ้นเลยรถในชาตินี้ การทำให้ตัวเองอยู่รอดได้ จะได้บุญมากๆ เราก็จะไม่ออกไปวัดไปวาเหมือนกัน แล้วเรื่องอะไรจะมาบวชเย้ยฟ้าท้าดิน อดตาหลับขับตานอน เดินกลางดินกินกลางทราย เสี่ยงออก ทำไมไม่ไปรักษาชีวิตให้มันไม่เสี่ยง จะได้บุญกุศลมากๆ งั้นก็ต้องทำอย่างนั้นสิ
...
พระพุทธเจ้าก็คงไม่ต้องไปป่าอิสิป ไม่ต้องไปเขาดงคสิริ ไม่ต้องไปทรมานตน ทรมานกายอะไรสิ ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ในพระราชนิเวศน์ได้บุญได้กุศลอยู่แล้ว กินให้ถูกหมู่ก็แล้วกัน วิตามินให้ครบอย่าให้ขาด แร่ธาตุให้สมบูรณ์ ดูแลตรงนั้นสิ เพื่อจะได้มีบุญมากมีอายุยืน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ไม่ใช่ อย่าเอามาคุยเลย มีบุญนะอายุยืน ต้องดูก่อน ยืนอยู่น่ะทำอะไร ที่มีชีวิตอยู่น่ะทำกุศลหรืออกุศล ถ้าบาปก็ต้องตายไปแล้วสิ ไม่ใช่มันไม่เป็นสูตรอย่างนั้น บาปนี่แหละเขาให้อยู่รับบาปรับกรรมให้ลึกขึ้น ให้ตกนรกนานขึ้น ทำบาปอยู่หนึ่งปี ตกนรกเป็นกัปเป็นกัลป์ ชั่วกัปชั่วกัลป์ เขาเลยให้มันอยู่ อยู่ไป อยู่ไป เอาให้ลึกเลย อเวจี มหาอเวจีเลย
...
เนี่ย เมืองมนุษย์มันดีอย่างนี้ ทำบาปก็ได้ทวีคูณ ในชีวิตทำทีเดียวไม่ได้ทำหลายที ฆ่าพ่อคนเดียวเท่านั้นแหละ พอแล้ว เพียงพอที่จะไปนรกอยู่ในพุทธันดรนับปีไม่ถ้วน แสนกัป ล้านกัป โกฏิกัป ทำดีเดียว แล้วมาเกิดในช่วงคนอายุเพียงร้อยปีด้วยนะ ไม่ใช่แปดหมื่นปี สี่หมื่นปีเหมือนพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ ในช่วงอายุน้อยๆ สามารถมาทำชั่วเพียงหนึ่งครั้ง ตกนรกอยู่ได้ชั่วกัปชั่วกัลป์ ไม่ต้องหลายเรื่อง เอาแค่เรื่องเดียว คุ้มเลย เนี่ย ต้องเข้าใจนะเดี๋ยวจะตะบี้ตะบันขอให้รอดไปปีนึงปีนึง รอดไปน่ะทำอะไรอยู่ วันคืนผ่านไปเราทำอะไรอยู่ ?? เป็นคำถามที่พระองค์ตรัสไว้ให้เราถามตัวเอง ให้เจ้าของถามตัวเองอยู่เนืองๆ เรากำลังจะทำอะไรนี่ ทำแล้วได้อะไรนี่ ถามอย่างนี้
บรรยายธรรมเมื่อวันที่ ๑๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๕
