ปกติแพ้ตัวเองมาตลอด ชนะคนอื่นนะ สามารถไปแข่งไปขันไปเอาชนะคนอื่นอะไรต่างๆ ได้คงสารพัดล่ะ ชนะด้วยสำนวนโวหารสารพัดล่ะ แต่แพ้ตัวเอง แพ้ตัวเองทุกที ตัวเองอยากโน่นอยากนี่ ไป๊ ให้ความอยากลากไป ถูลู่ถูกังไป น่ะ แพ้ตัวเอง ตอนนี้บอก ชนะตัวเอง ถึงจะแพ้คนอื่นก็ช่างมัน จุดใหญ่ใจความให้ชนะตนเองให้ได้ อย่าให้ตนเองตกเป็นทาสของกิเลส อย่าแพ้กิเลสตัวเอง เอาชนะกิเลสตัวเองได้ จบ !! ไม่ต้องไปรบกับคนอื่นอีกเลย ถึงบอกไง นั่นแหละประกาศเลย คนอื่นเอ๋ย ไม่ต้องกลัวหรอกนะที่ฉันจะไปรบกับเธอน่ะ ไม่ต้องกลัวฉันไม่รบกับใครแล้ว ฉันรบกับตัวเองนี่แหละ ชนะตัวเองได้ จบ
...
ทางโลกจะว่าแพ้ อนุญาตให้ตำหนิติเตียนได้ โลกเอ๋ย อนุญาตให้วิพากษ์วิจารณ์ติฉินนินทา เอาเถอะแล้วแต่เธอ คนจะมองแง่โน่น แง่นี้ แง่นั้น แง่โน้น เอาเฮอะ จะแง่ใดบ้างก็ไม่รู้ แง่ เงื่อนเยอะเหลือเกินทางโลก แล้วแต่เธอจะมองฉันแง่ไหน เงื่อนไหน
...
แต่หมดแล้ว ขอให้ฉันหมดเล่ห์หมดเหลี่ยม หมดเงื่อนหมดแง่ ไม่มีแล้ว มุขเมิกไม่มีแล้ว กลเม็ดเด็ดพราย เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ปฏิภาณอะไรทั้งหลายไม่เอาแล้ว โลกๆ ไม่เอาแล้ว พอ หมด ไม่ให้โอกาสตัวเองที่จะไปโต้ตอบต่อสู้ในเรื่องของโลกียะอีกต่อไป หมดหนทางที่จะไปสู้กับใคร ประกาศตัดสิทธิ์ของตัวเอง ด้วยการลั่นสัจจะ ตัดสิทธิ์ หมดสิทธิ์ ...
บรรยายธรรมเมื่อวันที่ ๘ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๗
