เพื่อไม่ให้ค้างคาจิตใจ ไม่ให้พยาบาทอาฆาตจองเวรต่อกันและกัน ให้มีเมตตา เขาผิดได้เราก็ใช่ว่าจะถูกซะทุกเรื่อง เราก็ผิดได้ เราต่างคนต่างยังพลั้งเผลออยู่ ยังไม่เที่ยงแท้แน่นอนต่อความดี ดังนั้นเราก็อย่ามาถือกันและกันเลย ถึงแม้ว่าวันนี้เธอจะยังไม่พลาด วันข้างหน้าก็ต้องพลาดตราบใดที่เธอยังไม่ใช่อรหันต์ ยืนยันยังไม่ได้ จะได้ไปแก้ไขตรงที่เราคิดว่า ฉันไม่ผิดอะไร ฉันผิดตรงไหน เอาเฮอะ สักวันมันจะผิดเพราะแกยังเป็นปุถุชน ก็เลยระมัดระวังตัวเองไว้ ด้วยการขอขมาลาโทษ จะเป็นทีเขาหรือจะเป็นทีเราก็ตาม เราจะระมัดระวังให้ยิ่งขึ้น
...
โทษเหล่านี้ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรจึงจะหาย เคยทำมาแล้วซึ่งความผิดความชั่ว มีโอกาสจะหยุดทำได้ไหม ได้ ทำอย่างไรล่ะ ขอขมาบ่อยๆ เตือนสติตัวเองอยู่บ่อยๆ พอจะทำผิดอีกมันจะนึกถึงล่ะ เดี๋ยวต้องไปขอขมาอีกแล้ว ถ้าไม่อยากขอขมาอย่าทำผิด ผู้ที่ไม่ผิดทำแล้วก็ไม่จองเวรกับใครแล้ว คนที่รู้จักขอขมาถือว่าเป็นคนดี เป็นสิ่งที่ถูกต้องของมนุษย์ เดรัจฉานมันขอโทษกันไม่เป็น มันไม่รู้วิธีขอขมาลาโทษหรอก ในเมื่อผิดต่อกันอย่างไรก็จะคาอยู่อย่างนั้นตลอดชาติ แก้ไขไม่ได้ มนุษย์ดีกว่าเดรัจฉานตรงนี้ เห็นชัดๆ เลย
...
มนุษย์แก้ไขได้_แก้ไขความผิดที่ทำมานั้นด้วยการขอขมา รู้จักขอโทษกันและกันได้ ด้วยคำพูด ด้วยการกระทำนอบน้อมถ่อมตน ในเมื่อมีวิธีการที่จะขอขมาลาโทษกันได้ ไฉนเลยมนุษย์อีกหลายคนไม่เคยที่จะทำ มันก็เลยเสียหาย ทำบุญก็ไม่ขึ้น ขณะทำบุญอยู่บาปก็ตามมาทัน จนกระทั่งทำให้ไม่เชื่อว่าผลบุญมีจริง นั่นแหล่ะ มันคาอยู่ไง ผลแห่งการทำชั่วมันคาอยู่ แกไม่ได้ล้างมันทิ้ง ไม่สำนึก การขอขมาคือการกล่าวคำสำนึก เห็นความศักดิ์สิทธิ์หรือยัง อะไรศักดิ์สิทธิ์ เสียงที่เปล่งออกมา หรือคิดอยู่ในใจ ไม่มีเสียงออกมาก็ได้ ทำให้หายอาฆาตพยาบาทจองเวร ทำให้บาปกรรมทั้งหลายไม่ติดตามตัวเองได้ ศักดิ์สิทธิ์ไหมล่ะ ศักดิ์สิทธิ์ แล้วทำไมไม่ทำซึ่งความศักดิ์สิทธิ์ชนิดนี้ จะอวดดื้อถือดีเก็บงำความแค้นความอาฆาตไว้ทำไม
...
นั่นแหล่ะ ความเคียดแค้นอาฆาตนั่นแหละ_คือสิ่งกั้นความเจริญของตัวเธอเอง ไม่ใช่กั้นไกล ทำให้การดำเนินชีวิตของเธอไม่ราบรื่น ติดๆ ขัดๆ พอจะสุขสักหน่อยเอาอีกแล้ว ข่าวร้ายมาอีกแล้ว เหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้นอีกแล้ว เสียอวัยวะบ้าง เสียเลือดเสียเนื้อ เสียทรัพย์บ้าง ผลัดกันเสียอยู่นั่นแหละ ตลอดชาติ ไม่เหงาเลยแกเอ้ย ไม่ว่างเลย เงียบไปสักพักนึงใจหายใจคว่ำอีกแล้ว ไม่รู้อะไรจะเกิดอะไรขึ้นอีก มันเคยเป็นอย่างนี้แหละ เงียบๆ เดี๋ยวเถอะมาแล้วข่าวร้าย เหตุการณ์ร้าย ไม่ของตัวเองก็ของบริวาร
...
การกล่าวขอขมาลาโทษมันทำให้ข่าวร้ายเรื่องร้าย_มันอโหสิกรรมได้นะ ไม่จำเป็นต้องชนกับมันทุกเรื่อง เรื่องที่เล็กๆ น้อยๆ มันหลุดไปเลย หลุดการอาฆาตพยาบาทจองเวร ก็คือไม่ตามมาทัน ตามมาไม่ถึง เพราะอะไร เราขอโทษขอโพยล่วงหน้าไว้แล้ว ถ้าไม่หนักจริงนี่หลุดไปแล้ว เว้นเสียแต่ว่าหนัก เลี่ยงไม่ได้จริงๆ อย่างไรก็ต้องเจอ แต่แทนที่จะเจอหนักก็เป็นเจอเบา ถ้าไม่เคยขอขมา ไม่เคยลาโทษ ไม่เคยสำนึกบาปเลย อาจจะหนักถึงตายไปเลยก็ได้ นี่แหละ ระบบของการจองเวรและวิธีการแก้ไขไม่ให้มีการจองเวรเกิดขึ้น หรือเกิดขึ้นจากหนักเป็นเบา มันจะหนักเป็นเบาได้ด้วยวิธีนี้ สร้างความดีหนีกรรมชั่ว ทำไปทำไมบุญน่ะ ทำไปทำไมความดี เพื่อหนีกรรมชั่ว
...
การขอขมาถือว่าเป็นการทำความดี ไม่เสียข้าวเสียน้ำสักช้อนสักทัพพี เพียงแต่ จิตใต้สำนึกรู้จักระลึกถึงความชั่วที่ตัวเองทำแล้วละอายใจจะขอโทษเขา แล้วเขาอยู่ไหนล่ะ อยู่ไหนก็ช่างเถอะ เรานึกได้เมื่อไหร่กลางค่ำกลางคืนนึกได้คนเดียว ขอคนเดียวก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีคู่กรณีมานั่งรับนั่งฟังก็ได้ผล โอ้ มันดีถึงเพียงนี้นี่ นึกว่าต้องไปตามเจ้าของมานั่งดูกิริยาอาการเราแล้วจึงจะได้ผล ฮึ แม้ไม่ได้ไปตามมานั่งอยู่ด้วยก็ได้ผล ถ้าเราขอขมาด้วยน้ำใสใจจริง
คำขอขมา > shorturl.at/duMTX
หลวงพ่อเฉลิมโชค ฉันทชาโต
บรรยายธรรมเมื่อวันที่ 12 มีนาคม 2564
