แก้ไขทุกข์ด้วยการวางจิต ไม่ใช่เข้าไปแก้ไขตัวปัญหาที่มันทำให้ทุกข์หรอกนะ
 
สภาวะธรรมคือสภาพความเป็นจริงทั้งหลายที่มันปรากฏขึ้นกับตัวเราที่เรียกว่าในทุกขณะ ก็รวมถึงตอนที่เราสงบอยู่ วิเวกอยู่ ขณะนั้นด้วยที่มันจะมีสติ มีการขยับเขยื้อนอะไรก็มีสติ รู้ รู้อยู่ตลอดเรียกว่ารู้บริบูรณ์ มีสติบริบูรณ์ 
...
รู้ว่าอะไรดี อะไรชั่ว อะไรถูก อะไรผิด อะไรควร อะไรไม่ควร นั่นคือการรู้เอามาใช้ภายนอก แล้วมันก็เลยไปรู้ภายในอีกเหมือนกัน รู้ว่าสิ่งที่กฎภายในนี้ เป็นความห่อเหี่ยวใจ หรือเป็นความอิ่มเอิบใจ เป็นความสุขหรือความทุกข์ เป็นความโลภหรือไม่โลภ
...
ถ้าเป็นสิ่งที่ผิด มันก็จะแก้ไข แก้ไขด้วยการวางจิต ไม่ใช่เข้าไปแก้ไขตัวปัญหามันหรอกนะ สิ่งที่มันทำให้เราทุกข์น่ะ จริงเราเข้าไปแก้ไม่ให้มันไม่ทุกข์น่ะมันไม่ได้ (ไปแก้ตัวปัญหานะ) แต่เราสามารถทำใจของเราเองต่างหากที่ไม่ให้มันทุกข์น่ะได้ 
...
เช่นมีดบาดมือเรา เราแก้ไขไม่ให้มันบาดไม่ได้แล้ว ไม่ให้มันไม่บาดไม่ได้แล้ว มันบาดไปแล้ว พอบาดแล้วมันเป็นไง มันก็เจ็บปวด แสบที่แผล เราไปแก้ไขการบาดไม่ได้ อันนี้เรียกว่าไปแก้ไขตัวทุกข์ไม่ได้ หมายถึงนัยยะนี้ แต่เมื่อมันแสบ มันปวด มันเจ็บอยู่นี่ เราไม่ทุกข์ได้ไหม จากแผลที่มันถูกบาดเนี่ย แต่เราไม่ทุกข์ เราถือว่ามันเป็นกรรมที่เราเคยไปทำใครไว้ ให้เขาเจ็บเขาแสบ ให้เขาปวด ให้เขาเสียเลือดเสียเนื้อ เนื้อมันถูกปาดน่ะ 
...
เราก็เลย ยินดีที่จะรับกรรมที่ปรากฏอยู่แล้วนี้ โดยไม่ได้ไปตรอมตรมกับความเจ็บความแสบนั้น ก็เลยว่า แสบ รู้แต่สักแต่ว่าแสบ  ปวดรู้สักแต่ว่าปวด เราแก้ไขไม่ให้ใจเราทุกข์ แต่เราไปแก้ไขตัวเหตุการณ์ไม่ได้ หมายถึงอย่างนี้นะ 

หลวงพ่อเฉลิมโชค ฉันทชาโต
สำนักวิปัสสนาป่ากล้วย อุตรดิตถ์ 
วันที่ 21 พฤศจิกายน 2564